Schuldgevoel

Schuldgevoel.

Het is zinloos en bezorgd haar een schuldgevoel, bovendien is ze gelukkig getrouwd.

Toch denkt Jenny meer dan goed voor haar is aan de man die ze ontmoet heeft op het cruiseschip.

Zijn twinkelende ogen, zijn leuke lach, zijn prettige stem en de manier waarop hij naar haar keek.

Ze weet niet waarom ze het warm kreeg van deze man. Ze verlangde ernaar hem weer te ontmoeten, maar die kans was klein. Stiekem googelt ze zijn naam. Het scherm licht op en daar ziet zij zijn foto op face-book, vrolijk lachend kijkt hij in de camera. Zij schrikt als hij in de zelfde stad blijkt te wonen. Snel klapt ze haar computer dicht.

Wat zou ze haar man Bob moeten zeggen als hij zag dat ze een vreemde man op face-book had. Nee, ze moet hem uit haar hoofd zetten.

Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Dromerig denkt zij terug aan haar reis op het schip. Wat een leuke reis had moeten worden, werd een complete fiasco. Al de bij de eerste dag kwamen er allerlei verwijten van Bob. Ze at te veel, dronk te veel en lachte daarna te luid. Haar bikini was te uitdagend en ga zo maar door. Om ruzie te voorkomen ging zij alleen rondlopen op het schip, daarna dronk zij een drankje bij de poolbar en keek op haar gemakje rond. Daar zag ze hem!

Zij had hem eerder ontmoet bij het diner, zaten aan de zelfde tafel met nog een ander stel. Hadden weinig met elkaar gesproken. maar des te meer naar elkaar gekeken.

Ze probeerde niet te kijken, maar het was al te laat hij kwam naar haar toe. 'Alleen op stap' vroeg hij.

“Ja, mijn man was moe en wilde gaan slapen, hij heeft ook zo hard gewerkt de laatste tijd en was aan vakantie toe'. Van de ruzie, zei ze niets.

'En jij?' 'Mijn zuster wilde ook gaan slapen, zij moet veel rusten, heeft net haar man verloren. Zij zou met haar man deze reis gaan maken maar helaas is hij kortgeleden overleden en hij wilde dat zij deze reis toch ging maken, vandaar dat ik met haar meegegaan ben. 'Oh, wat aardig van je, zei zij'. Hij wuifde dat weg en zei; 'Totaal geen opoffering hoor, het is heerlijk om hier te zijn.' Hij raakte haar aan, wat haar een rilling bezorgde. 'Heb je het koud'? vroeg hij.  Voorzichtig legde hij zijn trui over haar schouders.

Ze kletsten wat over koetjes en kalfjes en dronken nog wat en tot haar schrik was het al 11 uur. Zij moest snel naar Bob anders kregen ze daar weer ruzie over. Gelukkig sliep hij al. Voor de eerste avond was dit genoeg. De rest van de reis ging best goed en Jeroen en Wil

 ( zijn zuster ) kwamen zij nog regelmatig tegen en dan maakten ze een praatje of dronken wat met zijn vieren. De laatste dag was weer een dag vol verwijten maar op de een of andere manier kon het haar niet raken, het was alsof zij op een rose wolk liep.

Stiekem keek zij rond of ze hem zag tussen al die mensen, maar helaas ze zag hem niet.

Even later maakt ze haar computer weer open en staart naar het lege scherm.

Ach wat! Ik mag toch wel vrienden zijn met een reisgenoot! Snel deed zij een vriendschapsverzoek via face-book. Nog geen 2 minuten later kreeg zij antwoord.

Ik zat jou ook net te zoeken op internet, ben blij dat ik je heb gevonden! Ik wil je graag ontmoeten. Voor ze het wist had zij geantwoord; Ik jou ook!

Vandaag was het zover, ze zou hem ontmoeten. Voorzichtig gluurde ze naar binnen in het restaurant waar ze afgesproken hadden. Ze zag hem al zitten voordat hij haar zag. Hij stond op om haar te begroeten. Bewonderend keek hij naar haar terwijl hij zei; "Wat zie je er prachtig uit". Dat alleen al maakte dat haar hart een sprongetje maakte. Ze voelde dat ze een kleur kreeg. Hij schoof haar stoel naar achter en zei;  "Ga zitten, wil je koffie".

Wanneer had Bob dat voor het laatst voor haar gedaan en wanneer had hij haar voor het laatst een complimentje gegeven. Ze kon het zich niet meer herinneren.

Ze haalden herinneringen op aan hun reis en vroegen hoe het ging met haar man en met zijn zuster. Ze spraken over allerlei onderwerpen en vooral over hoe zij gepast werk kon vinden. Zij was een freelance fotograaf met weinig opdrachten. De tijd vloog om. Hij bestelde een heerlijke lunch en voor ze het wisten was het half 3, te vroeg voor een glaasje wijn en te laat om het gesprek af te breken. Ze maakten een wandeling door het park en gingen op een bankje zitten. Hij pakte haar hand en keek haar smekend aan. Jenny zou je alsjeblieft met mij mee willen gaan naar Amerika. Ik moet voor mijn werk vaak op reis en dan voel ik me altijd zo eenzaam. Maar als jij met me mee zou gaan zou dat voor mij zoveel betekenen. Het verplicht je tot niets. Ik zoek alleen een vrouw zoals jij om me te vergezellen. Bij jou voel ik me op mijn gemak.

Hoewel de vraag haar overviel voelde zij zich gevleid. "Maar eh...dat kan toch niet", zei zij. Ik ben getrouwd en heb een man thuis waar ik rekening mee moet houden. Hij wuifde dat weg en zei, "Zie het als werk, je hebt toch geen werk op het ogenblik? Ik zal je er goed voor betalen"!

Hij vertelde haar dat hij maar een paar uur per dag hoefde te werken en dat hij daarna helemaal tot haar beschikking zou zijn. Ach, af en toe moesten ze wel aan zitten aan een diner met zakenrelaties, maar dat zou toch geen probleem zijn. Ze moesten toch eten.

Jenny twijfelde, maar ze was zo verliefd dat ze niet helder kon denken. Hoe moest zij dat aan Bob vertellen!

Kom, we gaan een glaasje wijn drinken en hij nam haar mee naar een chic hotel. Na de wijn wilde ze naar huis gaan, maar daar wilde hij niets van weten. "Je gaat me toch nog niet verlaten", zei hij. "Kom mee naar boven, dan praten we verder". Jenny wilde niets liever maar op dat moment ging haar telefoon. Het was Bob en toen ze opnam hoorde ze een angstige stem die zei, "Jenny waar ben je, kom me halen, ik ben in het ziekenhuis, heb een ongeluk gehad"! Oh, schat van me, wat is er gebeurd! Ben je erg gewond? Ik kom meteen"! Ze wuifde naar Jeroen en zei dat ze er snel vandoor moest. Bob heeft een ongeluk gehad en heeft me nodig!

Op weg naar het ziekenhuis had zij even tijd om na te denken. Waar was ze in Godsnaam mee bezig!

Ze had een afspraakje gemaakt met een man die ze éénmaal op een cruise had ontmoet en was bijna met hem naar bed gegaan, als ze niet dat telefoontje van Bob had gehad. Hoe zou hij er aan toe zijn, het zal toch niet ernstig zijn als hij alweer naar huis mocht.  Haar gedachten gingen alle kanten uit. Opletten nu! Bijna was ze door rood licht gereden. Gelukkig daar was het ziekenhuis al. Ze werd nu toch een beetje zenuwachtig.

Ze parkeerde snel haar  auto en ging naar binnen. Bij de receptie zeiden ze dat hij bij de gipskamer was.

Oh gelukkig, dacht ze. Alleen maar iets gebroken.

"Wat is er gebeurd" vroeg zij, nadat ze elkaar omhelst hadden. Ik ben van de trap gevallen en heb mijn rug bezeerd en mijn been gebroken. Maar daar wordt nu gips om gezet en dan kan ik naar huis.

'Hoho, niet te snel' zei de verpleegkundige, 'daar moet de dokter over beslissen'.

Het been werd vakkundig gezet en daarna was het wachten op de dokter. Volgens de dokter was het beter als hij nog een nachtje onder observatie in het ziekenhuis bleef. Mogelijke complicaties i.v.m. de rug konden zo direct geconstateerd worden. Na enig tegen gesputter gaf Bob zich over en bleef. Nadat hij zich op een kamer had geïnstalleerd nam Jenny afscheid en ging naar huis. Thuis gekomen liep ze maar een beetje te ijsberen en kwam er niet toe iets te eten klaar te maken. Ze had na die heerlijke lunch, totaal geen honger.  Ze ging naar bed en zag het lampje van het antwoord apparaat branden. Ze kon zo wel weten wie er had gebeld, zonder te kijken. Zou ze terug bellen.....dan zou hij meteen naar haar toe komen, dat wist ze zeker. Aarzelend luisterde ze de telefoon af.

Zijn sexy stem gaf haar meteen weer een prettig gevoel. "Jammer dat wij ons rendez-vous moesten afbreken, maar hoe gaat het met Bob en dat beïnvloed toch niet je beslissing om met me mee te gaan?  Bel me terug alsjeblieft"!

Oh, zeker wel! dacht zij. Het heeft me wel weer met beide benen op de grond gezet.

De volgende dag mocht Bob weer naar huis. Hinkend met krukken, maar verder helemaal in orde bracht ze hem thuis waar hij haar stevig omhelsde en innig kuste.' Ik hou zoveel van je' zei hij, 'Ik wil je nooit kwijt'. Ik ben zo geschrokken van die val.

Jenny was niet gewend dat hij dat zei en vroeg, 'waarom zeg je dat'? "Ik droomde dat je met een andere man naar Amerika ging en dat was geen leuke droom'. Jenny was verbijsterd, hoe kon hij weten......?

'Waar was jij eigenlijk toen ik je gisteren belde? vroeg hij. "Ik was bij een opdrachtgever, maar ik heb de opdracht geweigerd. Ik moest n.l  naar Amerika, maar ik kan jou toch niet in de steek laten"!