Hilje schrijft

Ik sta op het station me stierlijk te vervelen. Er gaat een telefoon over. Een jong meisje, van een jaar of twintig, zoekt in haar tas naar haar telefoon. Zij heeft lang blond haar, draagt een spijkerbroek zoals alle jonge mensen en als ze haar telefoon heeft gevonden, hoor ik haar zeggen. ’ Ja hallo, met Emma hier’. Ze gaat op haar koffer zitten en ziet er ontspannen uit. Ik luister mee; ik heb niets anders te doen. ‘Ik sta op het station, de trein heeft vertraging’, zegt Emma. Een heel verhaal aan de andere kant van de lijn, waarvan ik niets kan horen. Soms zegt ze ja, soms nee.  Even later roept zij, ‘ What!’. Iedereen om haar kijkt verschrikt op. Ze staat op en daarna is het even stil. Ik zie haar houding veranderen, zij wordt spierwit. Haar schouders beginnen langzaam te schokken, zij buigt voorover en komt weer overeind, daarbij bij herhaling zeggend: ‘Fuck you!’  De tranen lopen over haar gezicht. Ik wil naar haar toe gaan en vragen wat er is, maar iets houd me tegen