Emma lacht en Emma huilt

Ik sta op het station me stierlijk te vervelen.
Er gaat een telefoon over.
Een jong meisje, van een jaar of twintig, zoekt in haar tas naar haar telefoon. Zij heeft lang blond haar, draagt een spijkerbroek zoals alle jonge mensen en als ze haar telefoon heeft gevonden, hoor ik haar zeggen. ’ Ja hallo, met Emma hier’. Ze gaat op haar koffer zitten en ziet er ontspannen uit.
Ik luister mee; ik heb niets anders te doen.
‘Ik sta op het station, de trein heeft vertraging’, zegt Emma. Een heel verhaal aan de andere kant van de lijn, waarvan ik niets kan horen. Soms zegt ze ja, soms nee.  Even later roept zij, ‘ What!’. Iedereen om haar kijkt verschrikt op. Ze staat op en daarna is het even stil.
Ik zie haar houding veranderen, zij wordt spierwit. Haar schouders beginnen langzaam te schokken, zij buigt voorover en komt weer overeind, daarbij bij herhaling zeggend: ‘Fuck you!’  De tranen lopen over haar gezicht.
Ik wil naar haar toe gaan en vragen wat er is, maar iets houd me tegen.
Ik voel me een luistervink en wilde dat ik ergens anders stond en niet zo dicht bij haar.
Dan begint zij zachtjes huilen. Eerst met snikken en even later met hysterische uithalen. Steeds harder en harder.
De omstanders kijken naar haar en niemand doet wat.
Haar telefoon is nog steeds aan haar oor. Haar mascara is uitgelopen en haar mooie gezichtje is veranderd in een grimas.

Dan van het ene moment op het andere klaart haar gezicht op, zij gooit met een theatraal gebaar haar telefoon naar de overkant van het perron. Hij komt op de rails terecht.
Zij begint te lachen. Haar lach is eerst aarzelend, alsof zij niet zeker is of het mag, maar al snel gaat het over in een bulderend lachen. De tranen lopen nog steeds over haar gezicht.
Het is alsof de zon door komt. Haar gezicht krijgt weer een normale kleur.
Het hele station geniet mee en ik ook.