Hilje schrijft

Zo was ik een keer in Florida met vakantie, waar we de Everglades bezochten. De Everglades is een nationaal park waar we een boottocht door de Zwamp, een moerasgebied, maakte. De boot was een plat gevaarte met een groot draaiwiel met een vliegtuig motor aan de achterkant. Met heel veel lawaai gleed de boot als het ware over het Swamp. Je voer gewoon over de vegetatie heen. Het moeras was vol Alligators, je zag ze bijna niet maar als je goed keek zag je hun ogen boven het water. Er waren wel 300 soorten vogels en de plantengroei was er overweldigend. We bezochten een eilandje in dat enorme moeras, waar Indianen woonden, die sieraden aan het maken waren. Om bij dat eilandje te komen moesten we aanleggen bij een steiger. De steiger liep uit op een pad van houten vlonders. De gids liep met ons mee en wees ons op een ander pad dat ook bij het eilandje uitkwam. Mijn man liep met de gids mee. Mijn zoon en ik namen het andere pad. Na een paar minuten lopen, kwamen de gids en m

Soms kan je gastvrijheid wel eens te ver gaan. Zoals die keer dat Marius en Mia te gast waren bij ons in ons vakantie huisje. Twee oude vrienden die we na jaren weer tegen kwamen in Spanje.   Jarenlang hadden zij in Spanje gewoond, waar zij genoten van het goede leven. Hij een wat oudere man, zijn jasje nonchalant over zijn schouder. Zij een charmante vrouw, nog redelijk slank, gebruinde rimpelige huid.   Onder een wolkenloze azuurblauwe hemel genoten we van een wijntje op een terrasje. Zij wezen ons op een met huizen bespikkelde heuvel. Daar ergens hadden zij een huisje.   Hoe heerlijk zij het ook hadden daar, nu ze wat ouder werden, verlangde zij toch terug naar Nederland. Om zich te kunnen oriënteren wilde ze graag een logeeradres in Nederland waar zij een paar dagen konden logeren. Spontaan als ik ben, bood ik aan dat zij wel een paar dagen bij ons in ons vakantiehuisje konden logeren. Ik had niet gedacht dat zij er ook werkelijk gebruik van wilden maken. Een week later

Ik ben de Naakte Waarheid, al zeg ik het zelf Iedereen staat mij te bekijken hier op het plein Ik zie de mensen denken is ze echt van zand gemaakt Hoe kan ze overleven als het regent of als het stormt Ik sta hier niet alleen, ben hier met mijn vrienden We zitten in een kring, ik in het midden Nu is het lekker zonnig, de zon verwarmd mijn lijf Lang zal ik niet leven,  ben slechts van zand gemaakt Dit is de naakte waarheid. Foto; hilje lindeman koenen 

Stilstaan is het nieuwe doorrijden. Elke ochtend als ik de file berichten hoor, denk ik bij me zelf: “Hoe kan het dat er de laatste tijd zoveel ongelukken gebeuren”, waardoor de files ontstaan? Er is de laatste tijd 4.000 km aan nieuw asfalt gelegd, dus zou je denken dat het fileleed wel voorbij zou zijn. Maar niets is minder waar. De berichten dat 80 jarige zoveel ongelukken veroorzaken kan toch niet de oorzaak zijn. Die zitten ‘s-morgens vroeg nog niet op de weg. De vrachtwagens zijn die dan misschien de oorzaak?  Ja, soms wel! Maar meestal zijn het volgens mij al die jonge zakenmensen, die voor ze naar het werk gaan al rijdend hun laatste berichten gaan lezen op hun mobiel. Die al rijdend met minstens 100 km per uur hun WhatsAppjes en tweets de lucht in sturen. Dat dit levensgevaarlijk is daar kan niemand hen van doordringen. En dan speelt het weer natuurlijk ook een belangrijke rol , want zo gauw er regen, mist of gladheid ontstaat, loopt het verkeer vast. En vanzelf zijn we