Gastvrijheid

Soms kan je gastvrijheid wel eens te ver gaan.

Zoals die keer dat Marius en Mia te gast waren bij ons in ons vakantie huisje. Twee oude vrienden die we na jaren weer tegen kwamen in Spanje. Jarenlang hadden zij in Spanje gewoond, waar zij genoten van het goede leven. Hij een wat oudere man, zijn jasje nonchalant over zijn schouder. Zij een charmante vrouw, nog redelijk slank, gebruinde rimpelige huid.  Onder een wolkenloze azuurblauwe hemel genoten we van een wijntje op een terrasje. Zij wezen ons op een met huizen bespikkelde heuvel. Daar ergens hadden zij een huisje.  Hoe heerlijk zij het ook hadden daar, nu ze wat ouder werden, verlangde zij toch terug naar Nederland.

Om zich te kunnen oriënteren wilde ze graag een logeeradres in Nederland waar zij een paar dagen konden logeren. Spontaan als ik ben, bood ik aan dat zij wel een paar dagen bij ons in ons vakantiehuisje konden logeren.

Ik had niet gedacht dat zij er ook werkelijk gebruik van wilden maken. Een week later kreeg ik al een mailtje. Hoe blij ze waren dat wij hen hadden uitgenodigd en laat de Veluwe nu net het gebied zijn waar zij naar een huis wilden gaan zoeken.

Of september bij ons uit kwam.  Het leek ons wel leuk voor een paar dagen.  Wij gingen dat bewuste weekend naar ons Huisje, sloegen van alles in; zoals drank en voedsel.  

De eerste dag was heel gezellig ze waren verrast van de rust en de ruimte. De tuin vonden ze prachtig en verlangde er al naar om in de tuin te werken en heerlijk in het bos te wandelen of over de hei te fietsen.

Het viel ons op dat ze wel heel veel spullen bij zich hadden voor een paar dagen.

Het werd een heel gezellig weekend, waarin helemaal niets werd georiënteerd. Wij moesten weer naar huis. Zij bleven nog een paar dagen. Na uitgelegd te hebben hoe alles werkte en waar alles stond, vertrokken wij. We bellen wel, houden contact, werd er gezegd.

Een week lang hoorden wij niets van hen. Wij belden dat wij het weekend niet kwamen omdat wij andere verplichtingen hadden. Weer een week later gingen wij naar ons huisje en tot onze verbazing hadden zij bezit genomen van onze slaapkamer en de logeerkamer stond vol met hun spullen. Nee, zij hadden ons niet verwacht en met duizend excuses gingen zij aan het opruimen.

Ze hadden het zo druk gehad met van alles en nog wat dat  er geen tijd overbleef om naar huizen te zoeken. Ze hadden koffie gedronken bij de buren en een andere buur had hun haar gedaan en weer een andere dame in de buurt had haar nageltjes gedaan. Ze hadden gewinkeld in het ene dorp en ook nog in het andere dorp en Oh! Apeldoorn was zo’n leuke stad en Amersfoort ook. Nee, aan de tuin hadden ze niets gedaan, er was geen tijd voor, het werd ook al zo vroeg donker.

Het gras moest nodig gemaaid worden. Mijn man ging gelijk aan de slag. Ik ging kijken of er boodschappen gehaald moesten worden. Alles was op, mijn gehele voorraad was tot niets geslonken. Weer duizend excuses, ze hadden geen tijd gehad om boodschappen te doen. De winkels waren ook zo ver! Maar of ze asjeblieft nog een paar dagen mochten blijven, het was zo leuk hier. Dan zouden ze alles weer aanvullen.

Oké, weigeren was geen optie. Blijf gerust wat langer als dat nodig is, zei mijn man. Maar dan moet er wel huur betaald worden, een symbolisch bedrag, alleen de kosten.

Wij gaan nu naar huis, hou de boel netjes en we komen over een week wel weer eens kijken.

Weer een week later belden zij of ze nog wat langer mochten blijven, ze konden nergens heen, hadden in Spanje alles verkocht om hier opnieuw te beginnen. En zo ging het week na week. Tot het Kerstmis werd en wij zeiden dat we nu echt zelf in ons huisje wilden en dat zij een ander adres moesten zoeken.

Een paar dagen voor de Kerst kregen we geen gehoor meer als we belden, dus reden wij er naar toe om poolshoogte te nemen. Ze waren vertrokken, zonder adres achter te laten en zonder huur te betalen. Met de noorderzon vertokken en nooit meer wat van ze gehoord.

Gastvrijheid was in dit geval Gast kiest de vrijheid.