Hilje schrijft

  Ik zie het nog voor me, dat zij uit de bus stapte, midden in het bos. Daar stond ze moederziel alleen met haar koffertje naast haar, zwaaiend naar de bus die in de verte verdween. We waren 16 of 17 jaar oud en even bellen midden in het bos was natuurlijk niet mogelijk, mobiele telefoons waren nog niet uitgevonden. Ook een bushalte was in geen velden of wegen te zien. Nooit heb ik gevraagd hoe zij bij haar familie, waar ze ging logeren, gekomen was. Misschien werd zij opgehaald? Wist zij de weg, ik had geen idee! Zij kan het zich niet meer herinneren, toch is zij er gekomen, dat staat vast.  W ij waren die dag teruggekomen uit zuid Limburg, waar wij als kooksters mee   op kamp waren geweest met de gidsen (scouting). We hadden het leuk gehad, veel gelachen, veel gedaan. En voor het eerst van ons leven gekampeerd. Ik herinner me nog precies de geur van de grond en het gras waar we op sliepen. De warmte van de aarde en de geluiden van de vogels en de uil in het donker. De