Hilje schrijft

Spoorloos Verdwenen. Madelon zit in de trein met haar dochter Bonita. Dat doen ze elke week om naar haar ouders te gaan. Madelon is bezig met haar telefoon en Bonbon  (zoals haar koosnaampje is) kijkt naar buiten naar het wegglijdende landschap. Ze probeert de koeien te tellen, het zijn er teveel.   Vlak voor Utrecht moet Bonbon even plassen en gaat naar de WC. Dat kan nog net want over enkele minuten zal de trein in Utrecht arriveren waar zij er uit moeten. Het duurt te lang en moeder Madelon wordt ongerust,  ze gaat kijken waar ze blijft. Radeloos rukt ze aan de deur, er is niemand het hokje is leeg. Vertwijfeld rent zij door de trein en probeert alle toiletten, roepend dat haar dochter is verdwenen! Er is geen conducteur te zien. Niemand reageert op haar schreeuwen. "Mijn kind is weg!'' Ze verwijt ze zichzelf dat ze niet goed heeft opgelet en met haar telefoontje zat te spelen. Meteen gaan haar gedachten naar haar gewelddadige ex-vriend Carlos. Hij woont wel