Vriendschap is geen Illusie

 

Ik zie het nog voor me, dat zij uit de bus stapte, midden in het bos. Daar stond ze moederziel alleen met haar koffertje naast haar, zwaaiend naar de bus die in de verte verdween.

We waren 16 of 17 jaar oud en even bellen midden in het bos was natuurlijk niet mogelijk, mobiele telefoons waren nog niet uitgevonden. Ook een bushalte was in geen velden of wegen te zien.

Nooit heb ik gevraagd hoe zij bij haar familie, waar ze ging logeren, gekomen was. Misschien werd zij opgehaald? Wist zij de weg, ik had geen idee!

Zij kan het zich niet meer herinneren, toch is zij er gekomen, dat staat vast.

 Wij waren die dag teruggekomen uit zuid Limburg, waar wij als kooksters mee  op kamp waren geweest met de gidsen (scouting).

We hadden het leuk gehad, veel gelachen, veel gedaan. En voor het eerst van ons leven gekampeerd.

Ik herinner me nog precies de geur van de grond en het gras waar we op sliepen. De warmte van de aarde en de geluiden van de vogels en de uil in het donker. De boerderij waar we vlakbij onze tenten hadden opgeslagen. Die mestgeur daar moest je als stadsmeisje wel even aan wennen.

 We waren schoolvriendinnen vanaf de vijfde klas en gingen samen naar het voortgezet onderwijs. Elk weekend waren we samen in die tijd, de ene keer was zij bij mij en de andere keer was ik bij haar. Ik had 5 kleine zusjes en zij had 4 oudere broers en zussen. Zij was het nakomelingetje.

Het was daar altijd heel gezellig met muziek en dansen en zij vond het gezellig bij ons met al die drukte, vandaar dat we graag bij elkaar kwamen. Haar moeder kon ook lekker koken. Altijd soep op zondag en aardappelen vlees en groente en een zelfgemaakt toetje. En een mooi servies op tafel. Ze hadden ook een klein hondje, dat was wel een felle. Haar oudste zus was een hobby fotografe en op een dag nam zij ons mee voor een foto wandelwedstrijd. Ik kreeg een camera van haar en …. Ja, je gelooft het niet, ik won de eerste prijs.

In die tijd was zij mijn eerste en enige vriendin, we waren onafscheidelijk. Ik verlegen en ondernemend, zij was totaal niet verlegen, nuchter en grappig. Ze kon ook heel gevat uit de hoek komen. Samen konden we de hele wereld aan. We gingen samen op dansles en op zaterdagavond naar de soos. Toen de jongens kwamen, werd de vriendschap wat minder. We gingen nog wel samen naar Turnen elke week.

Op een avond was zij gevallen bij het turnen, had veel pijn. Ik heb haar toen achterop de fiets naar de eerste hulp van het ziekenhuis gebracht. Daar bleek haar sleutelbeen gebroken te zijn. Wat een pijn moet zij gehad hebben, maar ze was een bikkel.

Ik kreeg verkering, ging trouwen, kreeg kinderen. Zij een paar jaar later. We hielden contact. Veel minder, alleen nog maar met verjaardagen en andere gebeurtenissen. Maar de vriendschap is altijd gebleven. 

Als ik terugkijk op deze vriendschap dan denk ik dat het voor mij heel belangrijk is geweest, omdat ik door haar en haar familie een andere kijk op de wereld heb kunnen zien.

Natuurlijk was vriendschap in die tijd heel anders dan nu, alleen al vanwege de leeftijd. De wereld is veranderd en wij ook, maar vriendschap blijft bestaan.

Zonder vrienden zou het leven erg saai zijn.

Ik heb veel vrienden, maar van echte vrienden heb ik er maar een paar.

 

 

 

                                                                                   Hilje Lindeman, 29 september 2023