EEN ROBOT, IK HEB HET ZELF GEWILD...

                                                                                      



Toen ik klein was wilde ik graag een pop waarmee ik kon praten. Die bestonden wel maar die waren niet echt. Als je de pop omdraaide dan zei ze; “Mamma”, meer niet! 
Maar nu ik ouder ben kan het wel; in de vorm van een Robot. 
De gedachten aan een robot die met me kon praten en dingen voor me kon doen, liet me niet los. Ik moest ook aan m’n toekomst denken.

Toen ik 70 werd vond ik dat ik wel iets bijzonders verdiende. 
Mijn kinderen vonden het eerst wel gek dat ik een ROBOT vroeg, maar aangezien ik niets anders kon bedenken gaven ze toe. En eigenlijk vonden ze het stiekem wel grappig. Ze legden geld bij elkaar en kochten een bouwpakket van een sprekende huishoudelijke-hulp Robot. Lachend spraken ze af dat ze wel zouden komen kijken of het mij lukte om de robot in elkaar te zetten en aan het praten te krijgen. Nou ben ik helemaal niet technisch, al kan ik wel met een schroevendraaier omgaan. Het in elkaar zetten lukte me inderdaad, maar om hem aan de praat te krijgen was een ander verhaal.
Heel toevallig had ik een heel handig buurjongetje, een echte wizzkid, die alles van computers en techniek wist en die heel graag wilde uitzoeken, hoe hij mijn Robot aan het werk kon zetten. Het duurde wel even, maar het lukte hem. Ik kon hem wel zoenen, zo blij was ik. Wel moest ik al mijn elektrische apparaten vervangen, ze moesten “Robot toegankelijk” zijn, maar dan heb je ook wat.
Ik noemde heb Robin en op een saaie zondag vond ik het tijd om mijn Robin aan het werk te zetten.
Het eerst wat ik vroeg; “Robin, wil je koffiezetten”?  Jazeker, zei hij met een blikken computerstem. Zijn ogen flikkerde op en hij liep met houterige passen naar de keuken. Het eerste obstakel, diende zich aan:  Hij kon er niet bij, was van een kleuterachtig formaat. Ik rende naar de keuken om een opstapje voor het aanrecht zetten.
Onderhand ging ik aan de tafel zitten en wachtte een kwartier totdat de koffie eraan kwam. Tja en toen moest ik opstaan om zelf een zoetje in mijn koffie te doen; die stonden in het keukenkastje en daar kon hij ook niet bij.
Maar ja, ik mag niet klagen, heb het zelf gewild. Dat moest buurjongen er nog even bij programmeren.
Na de koffie vroeg ik Robin om de planten water te geven.” Jazeker”, zei hij weer. Blieb, blieb, daar ging hij. Hij pakte de gieter en ging de planten water geven. De helft van het water gutste ernaast. Ik ging er met doekje achteraan. 
Maar ja, ik mag niet klagen, heb het zelf gewild. Dat moest de buurjongen er nog even bij programmeren.
Daarna vroeg ik Robin te stofzuigen, “Jazeker”, klonk het weer. Hij pakte de nieuwe stofzuiger en begon te zuigen. Hij zoog alles op wat los en vast zat, ook de dingen die ik normaal gesproken niet in de stofzuiger wilde.  Alles verdween in de stofzuiger die inmiddels als een gulzige mond de ‘alleszuiger’ genoemd kon worden.  Mijn man moest opzij springen om niet ook in de stofzuiger te belanden. Alleen mij liet hij zitten. 
Ik besloot een hartig woordje met hem te spreken. 
Robin, als ik je vraag iets voor me te doen, moet je het wel goed doen.
“Jazeker”! 
Kan je alleen, “Jazeker”, zeggen, vroeg ik. “Jazeker” was weer het antwoord.
Toen begon ik een beetje moedeloos te worden en zette hem in het 'apparaten kerkhof 'tussen de broodbakmachine, de multifunctionele mixer en de andere ongebruikte onnutte elektrische apparaten. 
Soms loop ik er langs en zeg ik wat, dan is steevast het antwoord “JAZEKER”!
Maar ja, ik mag niet klagen, heb het zelf gewild. 

P.S.
Inmiddels heb ik een nieuwe Robot 2.0 die een woordje meer kan zeggen: “JAZEKER SCHAT”.
Ik denk dat ik ‘m maar Ton noem. Maar ja, ik mag niet klagen, heb hem zelf gewild.