ZOUTELANDE

Rob en Miriam waren helemaal niet blij met de vriend van hun dochter Lilian. Niet dat hij niet aardig was, maar er was iets met hem, al wisten ze niet wat.

Hij was ook een stuk ouder en had al meerdere relaties achter de rug. Hun dochter was net achttien geworden, volwassen en tot over haar oren verliefd.

Wat kan je als ouders doen! Laten merken dat je niet zo blij bent met deze relatie of hem binnenhalen. Ze kozen voor het laatste, maar hielden het angstvallig in de gaten.

Tot ze met de mededeling kwam dat ze met hem voor een lang weekend wegging. Toen werden ze pas echt ongerust. Ze wist nog niet waarheen. Ze zou wel bellen als ze er was. Ze moesten het maar zien als hun gezamenlijke avontuur. Niets bespreken en zomaar op de bonnefooi vertrekken op de motor. "Motorrijden leek haar helemaal fantastisch", zei ze met een dromerige blik.

Ze konden praten als Brugman, maar zij was vastbesloten. Dus lieten ze haar gaan met de belofte haar mobiel altijd bij de hand te houden en te bellen als het nodig was en vooral te laten weten waar zij was.

Met bezwaard hart en dat ze vooral voorzichtig moesten zijn, zwaaiden ze hen uit.

Het was druk op de weg en het begon licht te regenen toen ze na Breda, bij een      wegrestaurant, koffiedronken. Het was nog lang geen zomer en de lucht was licht grijs. Ze bespraken waar ze heen zouden gaan, totdat ze door de restaurant speakers het liedje Zoutelande van Bluf hoorden. Gerard begon te grijnzen en zei: “Hebben jouw grootouders niet een huisje in Zoutelande”?

“Ja, maar hoe weet jij dat?”  vroeg Lilian.

“Een beetje research”, antwoordde hij of misschien heb jij of je ouders het erover gehad “.

Ze kon het zich niet herinneren, het zou kunnen.

“Met deze regen wil ik niet zo ver rijden op de motor, dat kan best link zijn.”

Dat klonk haar heel redelijk in de oren, maar toch moest ze even omschakelen. Parijs klonk toch veel verleidelijker, de stad van de liefde! Ze was licht teleurgesteld maar herstelde snel.

Het huisje van haar Opa en Oma lag verscholen in de duinen met het strand vlakbij. Ze zouden daar helemaal alleen zijn en dat trok haar ook wel aan.

“Oké, maar dan moet ik ze wel even bellen of ze het goed vinden”. Ze zijn er al heel lang niet meer geweest en ik weet niet of de sleutel nog op de geheime plek ligt.”

 “Nee, niet bellen, laten we eerst even gaan kijken en dan kan het altijd alsnog”.

Ze reden naar zeeland en dat was eigenlijk best nog ver als je niet gewend ben om achterop een motor te zitten. Ze vond het heerlijk om zo achter zijn warme rug te zitten met haar armen om hem heen. Het gaf haar een geluksgevoel.

Ze raakte een beetje opgewonden en begon ernaar te verlangen om samen met hem in het knusse huisje in de duinen te zijn.

Het begon harder te regenen en ze was blij dat ze er bijna waren. Ze moest nog wel even zoeken, het dorp was een beetje veranderd en ze liet hem tot twee keer toe verkeerd rijden, maar uiteindelijk waren ze er. Het huisje lag net buiten het dorp een hotel en een strandtent in de buurt. Ze was er vroeger vaak geweest en had daar hele zomervakanties doorgebracht.

Gelukkig lag de sleutel nog steeds op dezelfde plek en konden ze naar binnen. Het rook een beetje muffig en nadat zij alle ramen had open gegooid was die lucht snel verdwenen. Gerard ging snel het haardvuur aanmaken en Lilian ging koffiezetten. De geur van vers gezette koffie en haardvuur voelde heel vertrouwd. Ze dronken koffie en Lilian wilde haar oma en haar moeder bellen, maar Gerard zei haar daarmee te wachten. Het zou toch veel spannender zijn als niemand wist dat zij hier waren. “Kom dan gaan we een strandwandeling maken en laten we lekker ons hoofd leeg waaien.”

De zon kwam warempel door de bewolking kijken en leek alsof hij hen toelachte. De zee was woelig en grijs, de lucht bezaaid met prachtig wolken en hier en daar een stukje blauw. Meeuwen krijsten. Het Hotel en de strandtent waren nog dicht zodat het strand er verlaten bij lag.

Ze kusten elkaar innig en daarna liepen zij met de armen om elkaar heen door het mulle zand, de wind in hun rug.

Terug in het huisje begon de wind aan te wakkeren, het was inmiddels donker geworden. Ze stookten het hardvuur op en dronken een glas wijn. Ze verdronken in elkaars ogen. Totdat Lilian opschrok en zei dat ze nu toch echt haar ouders moest bellen. Ze zocht naar haar telefoon, maar kon hem nergens vinden.  Ze was even in paniek, zou ze hem verloren hebben langs het strand. Nu in het donker zou ze hem nooit terugvinden.

"We gaan morgen wel zoeken" zei Gerard." Waarschijnlijk ligt hij ergens in het zand. Nu kunnen we hem toch niet vinden". 

Lilian piekerde zich suf. Hoe kon hij uit haar zak vallen, ze had vrij diepe zakken in haar jas.” Mag ik dan even met jou telefoon bellen”? vroeg ze.

“Helaas is mijn stroom op, je zal dus moeten wachten.” was zijn antwoord.

“Maar kom, wij hebben belangrijker zaken te doen", zei hij terwijl hij haar de trap naar de slaapzolder opdroeg. Ze giechelde en op dat moment ging het licht uit. 

Thuis werden Rob en Miriam, de ouders van Lilian, behoorlijk ongerust toen ze maar niets van hun dochter hoorden. Ze zou nu toch allang in Parijs aangekomen moeten zijn. Hoewel het helemaal niet zeker was dat ze naar Parijs waren gegaan. Ze probeerden haar te bellen, maar haar telefoon stond uit. Vreemd, omdat ze haar gevraagd hadden haar telefoon altijd bij haar te houden.

“Ach”, zei Rob, “Ze is jong en verliefd, heb nog was geduld”.

Maar moeders kunnen soms een voorgevoel hebben, dus ging zij wat googelen.

Toen zij zijn naam in tikte kwam ze bij een paar ex vriendinnen. Na nog wat speurwerk op het internet had zij een telefoonnummer gevonden van een ex-vriendin. Ze belde haar onmiddellijk. Wat ze toen te weten kwam maakte haar nog veel meer ongerust. Ze hoorde n.l. dat Gerard lijdt aan Borderline, een persoonlijkheidsstoornis. Als hij op tijd zijn medicijnen in neemt, kan het geen kwaad hoor, stelde zij haar nog gerust. Maar dat maakte haar er niet geruster op. Snel zocht zij op wat de symptomen van Borderline zijn. 

Het is een persoonlijkheidsstoornis met een grote verscheidenheid aan symptomen en gedragingen en iemand kan soms onvoorspelbaar reageren.

Je voelt je snel afgewezen en bent bang om door mensen die belangrijk voor je zijn in de steek gelaten te worden. Je kan sterk emotioneel reageren als dat dreigt te gebeuren. Het lijkt soms of iemand 2 verschillende personen zijn. Het kan ook nog veel erger dat zo iemand gewelddadig wordt. 

Miriam hoopte maar dat hij zijn medicijnen in nam, dan zou er niets met hun dochter gebeuren. Ze zou blij zijn als ze weer veilig thuis was.

Terug naar Lilian en Gerard.

Daar stonden ze in het pikdonker halverwege de trap. Lilian zei giechelend; “Oh, vast een stroomstoring, dat maakt het extra spannend!”. Hij liet haar voorzichtig los en met handen en voeten liepen zij de trap verder op. Gierend van de lach, plofte zij op het bed, toen een enorme lichtflits de ruimte verlichtte. De donder kwam er vlak achter aan met een oorverdovend geweld.

Ze schrokken zich een hoedje maar meteen herstelde Lilian zich en zei: ”Oh, nou snap ik waar die stroomstoring vandaan kwam”. 

Bij de volgende flits zag ze Gerard z’n gezicht en daar schrok ze wel van. Zijn gezicht stond angstig en was spierwit. Ze zag paniek in zijn ogen. Lilian vroeg bezorgd; “Wat is er met je, ben je bang voor onweer of voor het donker? ”

Hij pakte haar wild bij de schouders en schudde haar door elkaar, terwijl hij riep; “Zie je dat dan niet, de duivel is hier binnengedrongen en wil ons vermoorden. Haal snel een mes.”

Ze rende zo snel als mogelijk was in het donker naar beneden op zoek naar een zaklantaarn of zoiets, zodat ze licht kon maken, dan zou hij wel kalmeren. Een zaklantaarn kon ze zo snel niet vinden maar wel een kaars en lucifers. Snel rende ze terug naar boven om licht te kunnen maken. Terwijl ze hem hoorde schreeuwen; “Laat ons met rust, ik wil haar niet verliezen, je krijgt haar niet, ze is van mij”. Lilian werd er bang van. In deze toestand wilde ze hem geen mes geven. Dus gaf ze hem de kaars en de lucifers. “Wat moet ik hier mee, schreeuwde hij”. Ze pakte het terug en stak met trillende handen de kaars aan, die hij meteen uit haar handen sloeg. De kaars vloog door de lucht en het vlammetje kwam op het kleed terecht wat gelijk vlam vatte. Het vuur was snel om hen heen.

“Kom snel naar beneden, riep ze. Maar hij kwam niet, hij moest en zou de “duivel” verslaan.

“Er is geen duivel”, schreeuwde ze terug. Ze rende naar buiten en riep zo hard als ze kon “Brand, Brand”!!!  Ze rende terug het huis in en riep “Gerard, Gerard”!!!

Maar geluk bij een ongeluk, was net de eigenaar van het naastgelegen hotel aangekomen en zag de vlammen uit het dak slaan. Hij belde meteen 112 en 10 minuten later was de brandweer er. Ondertussen rende hij naar het huisje waar hij een in paniek geraakte Lilian opving. Samen trokken ze Gerard die inmiddels buiten bewustzijn was naar buiten. Ze rolden hem in een blusdeken en wachten tot de ambulance er was. Intussen hadden ze zelf ook flink wat rook ingeademd.  Daarna ging alles in een stroomversnelling. Gerard werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht en Lilian en de hoteleigenaar werden door ambulancepersoneel onderzocht en mochten naar huis. 

De politie was inmiddels ook gearriveerd. 

Waar de mensen opeens vandaan kwamen, snapten ze niet. Het anders zo rustige dorp was opeens wakker geschut. De brand was inmidddels door de brandweer geblust. Hoewel het beperkt tot de slaapzolder was gebleven Toch kon Lilian er niet slapen. Gelukkig mocht zij, in het nog niet geopende, hotel slapen. 
Huilend belde ze haar ouders en vertelde met horten en stoten wat er was gebeurd. We komen gelijk naar je toe, zeiden ze. Een uurtje later sloten ze elkaar in de armen. Haar vader sprak met de politie en daarna gingen zij naar het hotel, om nog een paar uurtjes te slapen. Het was intussen al erg laat geworden. “Morgen praten we verder”, zei haar vader.

De volgende ochtend na het ontbijt volgden er een stevig gesprek. Lilian was behoorlijk geschrokken en voelde ze zich enorm schuldig. Ze had nooit zomaar zonder toestemming naar het huisje mogen gaan. En vuur op de zolder, waar alles van hout was, was ook heel dom. Maar een mes halen was ook geen goed idee geweest. Ze was bang van hem geworden en wist niet wat te doen

Haar ouders vertelden haar over zijn persoonlijkheidsstoornis en ze moest verschrikkelijk huilen. “Wat moet ik nu, ik hou van hem”. 

Ze gingen naar het ziekenhuis waar het gelukkig erg mee viel met zijn brandwonden, hij had wel heel veel rook ingeademd. Hij was volledig bij bewustzijn. 
Hij begon gelijk met verwijten dat zij hem in de steek had gelaten en snel naar haar ouders was gevlucht. “Zie je wel”, zei hij. “Je bent net als al die anderen, als het moeilijk wordt laat je mij in de steek”. Lilian was verbijsterd en zei, “Ik geef daar nu geen antwoord op, als je gekalmeerd ben kom ik terug”. Ze leek opeens echt volwassen te zijn geworden. “Kom”, zei ze tegen haar ouders. “We gaan “.

Buiten op de gang kwamen zij de dokter tegen die hen vroeg even mee te komen. De dokter vertelde hen, dat Gerard na zijn behandeling opgenomen zou worden in een speciale kliniek voor Psychische patiënten.  Patienten met deze stoornis kunnen heel gevaarlijk worden. Zij had geluk gehad, het had voor haar veel erger af kunnen lopen.

Ze liep terug naar Gerard om afscheid van hem te nemen, toen ze zag dat hij haar mobieltje in zijn hand had. "Wat…. Hoe kom jij daar aan?" "Ik wilde niet dat je iemand zou bellen, zodoende heb ik hem voor je bewaard. Maar nu mag je hem terug".
Lilian was te boos om ook maar iets te zeggen en met tranen in haar ogen liep ze weg. Het moeilijkste moest nog komen. Ze moest haar Opa en Oma gaan vertellen dat de helft van de zolder van hun vakantie huisje was afgebrand. Hoe ze dat moest doen wist ze nog niet.
Terwijl ze naar buiten liep hoorde ze in de verte het liedje van Blof, "Zoutelande." Ze huilde!